Kliknij tutaj --> 🥌 region w zachodniej części sudanu

Czynniki determinujące zróżnicowanie inwolucji późnovistuliańskich w północno-zachodniej części regionu łódzkiego February 2016 Acta Universitatis Lodziensis Folia Geographica Physica PAP. Co najmniej 18 osób zginęło, a 54 zostały ranne w starciach między przedstawicielami grupy etnicznej Masalitów oraz lokalnych milicji innych wspólnot, jakie wybuchły w niedzielę w Operacja objęła swym działaniem obszar wschodniego Czadu, północnowschodniej części Republiki Śrokowoafrykańskiej oraz zachodniej części Sudanu[11]. Bezpośrednią przyczyną utworzenia misji był napływ blisko ćwierć miliona uchodźców z terenów Darfuru, przekraczających nielegalnie granicę Sudanu oraz ryzyko Pożar został zgłoszony wczoraj między 17:00 a 18:00, a ogień pojawił się w pobliżu wodospadu Glanni. „Na miejscu były zespoły ratownicze i każdy dostępny [strażak], dodatkowo 20 strażaków z Akranes i prawie dziesięciu z Suðurnes” – mówił w rozmowie z mbl.is Bjarni Þorsteinsson , szef straży pożarnej w Borgarbyggð. Cyprian Mrzygłód dołącza do ALKS AJP Gorzów jako nowy reprezentant w lekkoatletyce. Najświeższe informacje z zachodniej Polski znajdziesz w serwisie zachodni.pl. Zobacz co się dzieje w regionie, nie przegap niczego! Site De Rencontre Pour Jeune 12 25. Ostrzeżenie Zdecydowanie odradza się podróżowania do prowincji Darfur ze względu na częste ataki terrorystyczne i działalność zbrojnych grup partyzanckich w regionie Flaga Quick Facts Stolica Chartum Ustrój polityczny republika Waluta funt sudański Powierzchnia 2 505 810 Ludność 41 835 000 Język arabski numer kierunkowy +249 Domena internetowa .sd Strefa czasowa UTC +2 Spis treści 1 Charakterystyka Geografia Fauna i flora Klimat Historia Kultura i sztuka Polityka Gospodarka Społeczeństwo Zwyczaje 2 Przygotowania Przewodniki Mapy Wybór czasu podróży Wizy Przepisy celne Wymiana waluty Ubezpieczenia Ekwipunek Rozmówki 3 Dojazd Samolotem Koleją Samochodem Autobusem Statkiem 4 Przejścia graniczne 5 Regiony 6 Miasta 7 Ciekawe miejsca 8 Komunikacja 9 Wyjazd 10 Język 11 Zakupy 12 Gastronomia 13 Noclegi 14 Nauka 15 Praca 16 Bezpieczeństwo 17 Zdrowie 18 Kontakt Telefon Internet Poczta 19 Informacje turystyczne 20 Przedstawicielstwa dyplomatyczne Charakterystyka[edytuj] Sudan jest drugim największym Afrykańskim państwem po Demokratycznej Republice Konga. Geografia[edytuj] Geografia Sudanu jest zróżnicowana, północ jest poza doliną Nilu pustynna, przy granicy z Etiopią zamienia się w sawannę, południe ma już bardziej wilgotny tropikalny klimat. Główną rzeką Sudanu jest Nil, w Chartum łączą się jego dwie odnogi - Nil Biały płynący z Wyżyny Abisyńskiej i Nil Błękitny mający swój początek w Uganda i wypływający z wielkich jezior afrykańskich. Fauna i flora[edytuj] Fauna i flora jest jest zróżnicowana, na północnych terenach pustynnych poza doliną nilu roślinność występuje bardzo sezonowo. Środek i południe ma bardziej zróżnicowaną szatę roślinną. Klimat[edytuj] Pustynny suchy na północy, subtropikalny na południu. Historia[edytuj] Historia Sudanu liczy sobie tysiące lat, już Egipscy Faraonowie utrzymywali kontakty z krainą Nubia i za jej pośrednictwem handlowali z Etiopią (pozyskując w ten sposób np. kość słoniową). Na początku naszej ery na terenie dzisiejszego północnego Sudanu istniało chrześćjańskie królestwo Meroickie, ślady po nim można do dzisiaj podziwiać oglądając piramidy w Meroe. Kultura i sztuka[edytuj] W dzisiejszym Sudanie dominuje kultura muzułmańska (przynajmniej na północy w obiegu "oficjalnym"), chociaż z drugiej strony jest ona mniej hermetyczna niż w Egipcie czy innych krajach arabskich. Polityka[edytuj] W 1956 roku Sudan odzyskał niepodległość (od Egiptu). Stało się to w sposób pokojowy. Nie rozwiązało to jednak problemów wewnętrznych młodego państwa, które od początku swojego istnienia targane było niepokojami. Główną osią konfliktu była rywalizacja muzułmańskiej północy, z chrześćjańskim południem. W chwili obecnej południowy Sudan ma daleko idącą autonomię (w niektórych dziedzinach 100% wobec braku kontroli władz w Chartumie). Co do sporów granicznych to istnieją tereny sporne z Egiptem (niezamieszkałe fragmenty pustyni). Gospodarka[edytuj] Społeczeństwo[edytuj] Zwyczaje[edytuj] Przygotowania[edytuj] Przewodniki[edytuj] Stare wydania LP i Rough Guide, LP Africa on the Shoestring. W przewodnikach trudno jednak znaleźdź informacje o południu. Mapy[edytuj] Wybór czasu podróży[edytuj] Lepiej w zimie, bo jest trochę chłodniej jednak ze względu na pustynny charakter kraju nie ma to takiego znaczenia. Na południu występuje między kwietniem a wrześniem pora mokra. Wizy[edytuj] Obywateli polskich obowiązuje wiza. Nie ma możliwości otrzymania jej na lotnisku. Wizę można wyrobić w konsulacie w Berlinie, można zrobić to korespondencyjnie. Kosz to ok. 160 zł za 30 dniową jednokrotną. Należy pamiętać o obowiązkowej rejestracji i derejstracji na miejscu (jednorazowej) których koszt sumaryczny to około 100 zł (i pół dnia w różnych kolejkach). Przepisy celne[edytuj] Nie odbiegają od normalnych przepisów przyjętych w innych krajach, walutę teoretycznie się deklaruje ale nie ma to zbytniego znaczenia (podobnie jak sprzęt foto i wideo). Wymiana waluty[edytuj] Najłatwiej wymieniać dolary i funty egipskie. Wymiana euro też jest w większych miastach możliwa, ale może być kłopotliwa. Pieniądze najlepiej wymieniać w bankach (co wiąże się jednak czasami z czekaniem itp.), kurs u handlarzy nie jest lepszy, ale są oni dostępni prawie 24h na dobę. Ubezpieczenia[edytuj] Ekwipunek[edytuj] Rozmówki[edytuj] Arabski sudański i egipski różnią się. Są dostępne niemieckojęzyczne rozmówki "Sudan Arabic", jeżeli nie ma się do nich dostępu, lepiej korzystać z rozmówek MSA (modern standard arabic) niż egipskiego arabskiego. Przykładem różnicy może być słowo Jebel (wymowa sudańska) - Gebel (egipska) [góra]. Dojazd[edytuj] Samolotem[edytuj] Głównym międzynarodomym portem lotniczym jest lotnisko w Chartumie (Chartum Civile), ostatnio zostały uruchomione międzynarodowe loty z Kenii do Juby na południu. Koleją[edytuj] Połączenie sudańskiej sieci kolejowej z sieciami krajów ościennych nie istnieje. Są co prawda są tory prowadzące do Erytrei, ale o jakimkolwiek ruchu na tym odcinku nie ma mowy ze względu na napięte stosunki z tym krajem. Tory łączące Sudan z Egiptem zostały zalane wraz z utworzeniem jeziora Nassera. Nie ma za bardzo przeciwskazań, aby zbudować nową linię wzdłuż brzegów jeziora. Obie strony o tym mówią, jednak zdecydowanych ruchów brak. Linia Wadi Halfa - Chartum łączy jednak Egipt z Sudanem dzięki połączeniu promowemu na jeziorze Nassera. Prom pływa raz na tydzień, a pociąg jest z nim skomunikowany. Samochodem[edytuj] Drogowe przejścia graniczne istnieją ze wszystkimi państwami graniczącymi z Sudanem poza Libią i Egiptem. Granica z Erytrą jest otwarta, granica z Czadem i Republiką Środkowej Afryki otwarta. Stosunkowo najniepewniejsza jest granica z Etiopią (przejście graniczne nieopodal miasta Gedaref). Autobusem[edytuj] Pomiędzy większymi miastami |Sudanu kursują autobusy (specjalne konstrukcje dopasowane do jazdy po nieutwardzonej nawierzchni) Statkiem[edytuj] Prom Asuan - Wadi Halfa kursuje raz w tygodniu, podróż trwa 24h. Przejścia graniczne[edytuj] Regiony[edytuj] Miasta[edytuj] Chartum Dongola Nyala Juba Port Sudan Kassala Ciekawe miejsca[edytuj] Komunikacja[edytuj] Wyjazd[edytuj] Język[edytuj] Arabski (odmiana sudańska) i ponad 100 języków i dialektów. Jezyk angielski - rozumiany w podstawowym zakresie. Zakupy[edytuj] czy możnz przywieść z sudanu złote obrączki i ile mogą kosztować? Gastronomia[edytuj] Noclegi[edytuj] Nauka[edytuj] Praca[edytuj] Bezpieczeństwo[edytuj] W większych miastach w Sudanie kontrolowanych przez władze w Chartumie wskaźnik przestępczości jest niski,w większości z uwagi na wymierzane w trybie natychmiastowym wysokie kary,między innymi za kradzieże i napady bardzo duże obszary Sudanu pozostają poza ścisłą kontrolą władz centralnych-działają tam bandy obszarem w Sudanie jest obecnie ogarnięta wojną domową prowincja Darfur w północno-zachodniej części Sudanu. Zdrowie[edytuj] Kontakt[edytuj] Telefon[edytuj] Internet[edytuj] Poczta[edytuj] Informacje turystyczne[edytuj] Przedstawicielstwa dyplomatyczne[edytuj] W Chartumie nie ma polskiej ambasady jest tam tylko konsul honorowy (patrz strona MSZ). Sudan jest w gestii polskiej ambasady w Kairze. Afryka ZachodniaAfryka Zachodnia – umowna nazwa określająca tereny położone w Afryce na północ od Zatoki Gwinejskiej i na południe od Sahary . Obejmuje obszary zachodniego Sahelu , zachodniego Sudanu , a także częściowo tereny podrównikowych lasów deszczowych .Spis treści1 Warunki naturalne2 Języki urzędowe3 Lokalne Tradycyjne wierzenia4 Historia5 Wspólnota ekonomiczna6 Transport7 Przypisy8 Bibliografia GeografiaPaństwa Afryki Zachodniej (kolor ciemnozielony: przynależność do regionu uznawana bezspornie, kolor jasnozielony: tylko według części klasyfikacji) Organizacja Narodów Zjednoczonych do regionu Afryki Zachodniej zalicza następujące państwa[1]: Benin Burkina Faso Gambia Ghana Gwinea Gwinea Bissau Liberia Mali Mauretania Niger Nigeria Senegal Sierra Leone Święta Helena (terytorium zależne) Togo Republika Zielonego Przylądka Wybrzeże Kości Słoniowej Czasami do Afryki Zachodniej zalicza się także Saharę Zachodnią (najczęściej jednak wliczana jest ona do krajów Maghrebu ), Czad i Kamerun (dwa ostatnie ONZ włącza do Afryki Środkowej ). Ze względu na swoje położenie na Saharze Mauretania jest często wyłączana spośród państw Afryki Zachodniej. Warunki naturalneTopografia Afryki ZachodniejPrzeważającą część terytorium Afryki Zachodniej zajmują równiny z wysokością bezwzględną nie przekraczającą 300 m - wyżej położone tereny występują tylko lokalnie: najwyższe wzniesienie w Afryce Zachodniej to Bintumani w Sierra Leone (1948 m lub - jeśli uznać przynależność Kamerunu do tego regionu - Góra Kamerun (4095 m Położenie w obszarze zachodniego Sudanu sprawia, że region ten cechuje się klimatem półsuchym z przeważającą roślinnością charakterystyczną dla obszaru sawann z porą suchą przeważnie w okresie od listopada do marca. Jedynie w obszarze wybrzeży Zatoki Gwinejskiej , zwłaszcza w południowo-wschodniej części regionu (na terytoriach Nigerii i Kamerunu ), a także lokalnie wzdłuż rzek pojawia się wilgotny las równikowy . Na północnych terenach Afryki Zachodniej, leżących w strefie Sahelu , przylegającej bezpośrednio do Sahary , występuje duże zagrożenie pustynnieniem - tereny nadające się pod uprawy często występują tam jedynie wzdłuż obszar Afryki Zachodniej przepływa kilka ważnych rzek Afryki, m. in. Niger , Wolta , Senegal i Gambia . Języki urzędoweW krajach Afryki Zachodniej obowiązują następujące języki urzędowe : angielski – Gambia , Ghana , Liberia , Nigeria i Sierra Leone arabski – Czad i Mauretania (wspólnie z francuskim ) oraz Sahara Zachodnia francuski – Benin , Burkina Faso , Czad (wspólnie z arabskim ), Kamerun , Gwinea , Mali , Mauretania (wspólnie z arabskim ), Niger , Senegal , Togo , Wybrzeże Kości Słoniowej portugalski – Gwinea Bissau i Republika Zielonego Przylądka EtnografiaMiejscowa ludność obszaru Afryki Zachodniej, podobnie jak i praktycznie całego kontynentu afrykańskiego, jest silnie zróżnicowana pod względem etnicznym. Do najliczniejszych grup zaliczają się: Fulanie - rozproszeni po całym obszarze regionu, Bambara - zamieszkujący głównie tereny Mali , Aszanti w Ghanie , Hausa głównie w Nigerii , a także Mandinka , Wolofowie i Sererowie . Istotną rolę w historii regionu odegrali także wędrowni kupcy Diula, odpowiedzialni w przeszłości za rozprzestrzenienie się islamu w tej części świata. Lokalne językiPrzedstawiciele poszczególnych grup etnicznych posługują się własnymi językami, jednak z racji dużego przemieszania ludności - jedną miejscowość zamieszkuje często kilka grup - potrafią także porozumiewać się w kilku innych językach regionu. Kilka lokalnych języków funkcjonuje także w roli języków wehikularnych , do najważniejszych zaliczają się języki: hausa , wolof , czy fulfulde , a z kreolskich także krio i krioulo . Tradycyjne wierzeniaChociaż wiele grup ludnościowych przejęło islam lub chrześcijaństwo , w wielu regionach wciąż żywe są również tradycyjne wierzenia. W obszarze Afryki Zachodniej wyróżnia się setki tradycyjnych religii, które posiadają jednak kilka cech wspólnych. Tak jak i w całej Afryce również i tutaj zdecydowaną większość tradycyjnych religii cechuje animizm , tj. przypisywanie życia i świadomości ( duszy ) elementom środowiska przyrodniczego i zjawiskom naturalnym. Drzewa, rzeki, góry itp. mogą być święte, ponieważ reprezentują bóstwa , są domem dla bóstw albo też - po prostu są bóstwami. Liczba takich bóstw, a także reprezentujące je zjawiska różnią się jednak w wierzeniach poszczególnych plemion. Komunikacja z nimi odbywa się często w świątyniach za pośrednictwem kapłanów lub - rzadziej - kapłenek, a także osobistej modlitwy .Niektóre tradycyjne religie Afryki uznają istnienie istoty najwyższej lub stwórcy . Najczęściej jednak komunikacja z tą istotą możliwa jest tylko poprzez pomniejsze bóstwa lub duchy albo za wstawiennictwem przodków. Dlatego też w wielu tradycyjnych religiach afrykańskich istotną rolę odgrywa równiż kult przodków . Główną funkcją przodków jest ochrona plemienia lub rodziny, przodkowie mogą też okazywać swoje zadowolenie lub niezadowolenie. Jako gniew przodków często interpretowane są na przykład złe warunki pogodowe, złe zbiory i choroby. Wiele tradycyjnych religii afrykańskich uznaje, że przodkowie są prawowitymi właścicielami ziemi, którą wolno wykorzystywać, ale nie cechą tradycyjnych religii afrykańskich jest także totemizm - pewne obiekty, a częściej zwierzęta są symbolem danego plemienia lub klanu . Do najczęściej spotykanych totemów w Afryce Zachodniej zaliczają się węże , krokodyle i niektóre gatunki cechą tradycyjnych wierzeń afrykańskich jest występowanie fetyszów - świętych obiektów, mających chronić przed złem . W Afryce Zachodniej często występują tzw. grigri - małe skórzane amulety ze świętym obiektem wewnątrz - noszone na szyi. Są one popularne również wśród miejscowych muzułmanów , którzy wkładają do środka wersety z Koranu . HistoriaNajstarsze ślady bytności człowieka współczesnego na terenach Afryki Zachodniej odkryto w obszarze Sahary , w północno-zachodnim Mali , środkowym Nigrze (na pustyni Tenere ) i w północnym Czadzie . Znaleziono tam paleolityczne narzędzia i neolityczne malowidła naskalne . Sahara była w czasach prehistorycznych żyzną krainą sprzyjającą rozwojowi osadnictwa starożytności i średniowieczu (po wyschnięciu Sahary) sprzyjające warunki do rozwoju złożonych społeczności ludzkich panowały przede wszystkim w dorzeczu najważniejszych rzek regionu - Nigru , Senagalu , Gambii i Wolty . W połowie I tysiąclecia nad brzegami dolnego Nigru kwitła kultura Nok , która pozostawiła po sobie charakterystyczne terakotowe figurki przedstawiające ludzi o cechach negroidalnych .We wczesnym średniowieczu (między VIII a XII stuleciem) w obszarze dorzecza Senegalu i Gambii rozwijała się natomiast bliżej nieznana kultura, po której pozostały zespoły kamiennych kręgów Senegambii . Są to najstarsze konstrukcje megalityczne w Afryce Subsaharyjskiej .Grobowiec Askii w Gao - typowy przykład zachodnioafrykańskiej architektury okresu średniowiecznych królestwNajlepsze warunki do rozwoju złożonych organizmów państwowych panowały w obszarze równiny Macina w dzisiejszym środkowym Mali , gdzie wylewy Nigru przyczyniają się do nawadniania okolicznych pól uprawnych. W średniowieczu powstały tu silne ośrodki afrykańskiej cywilizacji - Imperium Ghany i Imperium Mali . Państwa te utrzymywały relacje handlowe z wybrzeżem Morza Śródziemnego i Europą . Saharę przemierzały liczne karawany , wiozące towary z miast handlowych nad Nigrem, takich jak Timbuktu czy Gao . Po rozbiciu kolejnego na tych terenach królestwa Songhaj przez marokańskiego sułtana Ahmada al-Mansura w 1591 roku głównymi afrykańskimi ośrodkami handlu transsaharyjskiego stały się miasta imperium Kanem-Bornu nad brzegami Jeziora Czad .Konkurencję dla południowosaharyjskich miast handlowych stanowiły jednak wówczas powstałe w epoce wielkich wypraw kolonialnych porty morskie nad brzegami Zatoki Gwinejskiej . Był to najgęściej zaludniony obszar Czarnej Afryki , z którego począwszy od XVI wieku Portugalczycy i Hiszpanie wywozili towary i niewolników . Głównym partnerem handlowym Europejczyków było wówczas położone w dorzeczu Wolty królestwo Aszantów , którzy sprzedawali złoto i niewolników w zamian za broń. Podobną rolę odegrały położone dalej na wschód królestwa Dahomeju i Beninu . To ostatnie było - zdaniem części badaczy - spadkobiercą wspomnianej kultury Nok, o czym świadczyć ma wytwarzane na tym obszarze bogactwo wyrobów rzemieślniczych, mających pewne cechy wspólne z figurkami okresu Nok. Kontakty handlowe z Europejczykami utrzymywało także przez krótki czas królestwo Dżolof w dorzeczu Senegalu , państwo to rozpadło się jednak w XVI wieku na mniejsze ośrodki władzy o znikomym Zachodnia w 1898 rokuKres rozwoju państw afrykańskich nastąpił w wieku XIX wraz z podbojami kolonialnymi Francji , Prus i Wielkiej Brytanii . Mocarstwa te podzieliły między siebie obszar Afryki Zachodniej, tworząc kolonie: Francuską Afrykę Zachodnią , Brytyjską Afrykę Zachodnią , a także niemieckie Togoland i Kamerun (te ostatnie zostały po I wojnie światowej podzielone między Francję i Wielką Brytanię). Rozpoczęła się wówczas gwałtowna modernizacja tych terenów, co nie doprowadziło jednak do całkowitego wyplenienia dawnych afrykańskich wierzeń i XX był dla Afryki wiekiem wyzwalania się z kolonializmu. Nowe niepodległe państwa musiały jednak borykać się z wieloma problemami, jak ubóstwo czy konflikty etniczne. Nierzadko dochodziło do krwawych wojen domowych , jak na przykład w Sierra Leone czy Liberii . Wiele obszarów wciąż pozostaje niespokojnych, czego przykładem są powstania Tuaregów w Nigrze czy nieustabilizowana sytuacja polityczna w Nigerii i Wybrzeżu Kości Słoniowej . GospodarkaTradycyjna uprawa roli w Gwinei Gospodarka Afryki Zachodniej opiera się w przeważającej części na rolnictwie . Dominujący typ upraw zależy od warunków przyrodniczych w poszczególnych państwach. W strefie Sahelu i północnego Sudanu najważniejszą rośliną uprawną jest orzech ziemny (zwłaszcza w Senegambii i północnej Nigerii ), a także proso i sorgo . Zasobniejsze w wodę wybrzeża Zatoki Gwinejskiej są natomiast zagłębiem upraw kakao i palmy oleistej . Na obszarach nadmorskich i na wodach wielkich rzek dużą rolę odgrywa także rybołówstwo .Ważną gałęzią przemysłu na terenie Afryki Zachodniej jest także przemysł wydobywczy. Obszar Delty Nigru w południowo-zachodniej Nigerii jest miejscem najwięszego wydobycia ropy naftowej na całym kontynencie afrykańskim. Na zachodnich wybrzeżach, zwłaszcza w Sierra Leone i Liberii gospodarka opiera się w dużej części na wydobyciu diamentów . W Gwinei dużą rolę odgrywają także złoża boksytów . Dla państw położonych na Saharze przemysł wydobywczy jest - z powodu skąpych płodów rolnych - często najważniejszą gałęzią przemysłu. W północnej Mauretanii ponad 90% ludności zawodowo czynnej zatrudniona jest przy wydobyciu rudy żelaza w rejonie masywu Kidjat Idżdżil w miastach Fudajrik i Zuwirat . W saharyjskiej części Nigru znajdują się natomiast bogate złoża uranu .Wśród przemysłu przetwórczego, obecnego głównie w dużych ośrodkach miejskich, dominuje włókiennictwo i przemysł spożywczy. Wspólnota ekonomicznaWiększość państw regionu należy do wspólnoty ekonomicznej ECOWAS . Wiąże się z tym między innymi zacieśniona współpraca między tymi krajami, a także dążenie do stworzenia wspólnego rynku . W większości francuskojęzycznych państw regionu (z wyjątkiem Mauretanii i Gwinei ) oraz dodatkowo w Gwinei Bissau obowiązuje wspólna waluta – frank CFA . Kraje anglojęzyczne ( Gambia , Liberia , Sierra Leone , Ghana i Nigeria ) oraz Gwinea zachowały własne waluty, jednak istnieją plany dwustopniowego ujednolicenia systemu walutowego w Afryce Zachodniej: w pierwszej kolejności zaplanowano wprowadzenie wspólnej waluty dla wszystkich krajów anglojęzycznych (brak jest jednoznacznego stanowiska w sprawie ewentualnego zniesienia escudo z Republiki Zielonego Przylądka ), a następnie jednej waluty dla całego regionu. W praktyce jednak prace przygotowawcze toczą się bardzo powoli i istnieje obecnie duże opóźnienie względem planów. TransportPaństwa Afryki Zachodniej, tak jak wszystkie kraje afrykańskie, cechuje dosyć niski poziom rozwoju transportu. Trzeba jednak zaznaczyć, że poziom rozwoju dróg, kolei czy lotnictwa jest wyższy niż np. w Afryce Wschodniej (Somalia, Sudan, Kenia) czy to z powodu ubóstwa tych krajów, czy to z powodu wojen, a także z powodu specyfiki klimatu. W Afryce Zachodniej sieć dróg jest słabo rozwinięta, ale w miarę adekwatna do ilości i wielkości miast, jakie tam się znajdują. Kraje Sahelu np. mają słaby poziom rozwoju dróg, znowu kraje nad Zatoką Gwinejską mają więcej dróg, ale te często są niszczone przez gwałtowne ulewy tropikalne i osunięcia ziemi. Sytuacja wygląda następująco:Gwinea: 1100 km. linii kolejowych, 30 000 km dróg, ale tylko 6000 jest asfaltowym. Przyczyną jest ubóstwo kraju, ale także klimat. Ulewne i gwałtowne opady, zwłaszcza na południu, powoduje, że drogi są często niszczone. Pamiętać trzeba, że kraj nie jest bogaty, ale w ciągu dnia potrafi spaść tyle deszczu ile u nas przez cały miesiąc. Ale za to Gwinea posiada kilka lotnisk, w tym jedno Kości Słoniowej: jest przykładem kraju bardziej rozwiniętego, uważnego za najbardziej rozwinięty kraj w Afryce Zachodniej. To przekłada się oczywiście na transport. Kraj ma dobrze rozwiniętą sieć dróg, choć ta nie jest równomiernie rozmieszczona. Kraj posiada w miarę dobrą żeglowność rzek i dobrze rozwiniętą żeglugę stoi na podobnym poziomie co Gwinea, jest to kraj biedny, ale ma większą sieć dróg niż Gwinea 36 700 km. a 32% jest utwardzonych. Także posiada kilka lotnisk i porty morskie. Sieć kolejowa ma głównie przemysłowe jeden z najuboższych krajów świata. Ma zaledwie 13 000 km. dróg, ale tylko połowa z nich jest przejezdna. Jeszcze gorzej jest koleją. Kraj posiada tylko jedną linię kolejową, która łączy Koulikoro nad Nigrem z Dakarem w Senegalu. Przypisy↑ United Nations Statistic Division. Composition of macro geographical (continental) regions, geographical sub-regions, and selected economic and other groupings (ostatni dostęp: BibliografiaAfrica on a shoestring, Lonely Planet, 2004Burke, Andrew i Else, David, The Gambia & Senegal, Lonely Planet Publications, 2002Encyklopedia Geograiczna Świata, Wydawnictwo Opress, Kraków 1997 - sekcja o transporcieGeograficzny atlas świata, Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, Warszawa-Wrocław 1989, tom II, str. 138-140Wielkie rzeki Afryki. Encyklopedia geograficzna, Agencja Muza, Warszawa 1991, str. 24-37 i 38-39 Inne hasła zawierające informacje o "Afryka Zachodnia": Inne lekcje zawierające informacje o "Afryka Zachodnia": iStockConnemara Region W Zachodniej Części Connacht W Zachodniej Irlandii - zdjęcia stockowe i więcej obrazów BurzaPobierz to zdjęcie Connemara Region W Zachodniej Części Connacht W Zachodniej Irlandii teraz. Szukaj więcej w bibliotece wolnych od tantiem zdjęć stockowych iStock, obejmującej zdjęcia Burza, które można łatwo i szybko #:gm1272200591$9,99iStockIn stockConnemara - region w zachodniej części Connacht w Zachodniej Irlandii. - Zbiór zdjęć royalty-free (Burza)OpisConnemara - region w zachodniej części Connacht w Zachodniej wysokiej jakości do wszelkich Twoich projektów$ z miesięcznym abonamentem10 obrazów miesięcznieNajwiększy rozmiar:4300 x 2869 piks. (36,41 x 24,29 cm) - 300 dpi - kolory RGBID zdjęcia:1272200591Data umieszczenia:13 września 2020Słowa kluczoweBurza Obrazy,Fala przybrzeżna Obrazy,Fotografika Obrazy,Góra Obrazy,Głowa Obrazy,Horyzontalny Obrazy,Irlandia Obrazy,Klif Obrazy,Krajobraz Obrazy,Krajobraz morski Obrazy,Lato Obrazy,Ludzie Obrazy,Ludzka głowa Obrazy,Ludzkie części ciała Obrazy,Natura Obrazy,Niebieski Obrazy,Niebo - Zjawisko naturalne Obrazy,Obraz w kolorze Obrazy,Pokaż wszystkieCzęsto zadawane pytania (FAQ)Czym jest licencja typu royalty-free?Licencje typu royalty-free pozwalają na jednokrotną opłatę za bieżące wykorzystywanie zdjęć i klipów wideo chronionych prawem autorskim w projektach osobistych i komercyjnych bez konieczności ponoszenia dodatkowych opłat za każdym razem, gdy korzystasz z tych treści. Jest to korzystne dla obu stron – dlatego też wszystko w serwisie iStock jest objęte licencją typu licencje typu royalty-free są dostępne w serwisie iStock?Licencje royalty-free to najlepsza opcja dla osób, które potrzebują zbioru obrazów do użytku komercyjnego, dlatego każdy plik na iStock jest objęty wyłącznie tym typem licencji, niezależnie od tego, czy jest to zdjęcie, ilustracja czy można korzystać z obrazów i klipów wideo typu royalty-free?Użytkownicy mogą modyfikować, zmieniać rozmiary i dopasowywać do swoich potrzeb wszystkie inne aspekty zasobów dostępnych na iStock, by wykorzystać je przy swoich projektach, niezależnie od tego, czy tworzą reklamy na media społecznościowe, billboardy, prezentacje PowerPoint czy filmy fabularne. Z wyjątkiem zdjęć objętych licencją „Editorial use only” (tylko do użytku redakcji), które mogą być wykorzystywane wyłącznie w projektach redakcyjnych i nie mogą być modyfikowane, możliwości są się więcej na temat obrazów beztantiemowych lub zobacz najczęściej zadawane pytania związane ze zbiorami zdjęć. Dodatkowe przykłady dopasowywane są do haseł w zautomatyzowany sposób - nie gwarantujemy ich poprawności. Tłumaczenia dodatkowych przykładów zdań również generowane są przez automatyczny moduł i nie są weryfikowane przez naszych lektorów. The population for the region in 1990 was 441 million. Populacja dla regionu w 1990 była 441 milionami. Sometimes we understand our region a lot better than the state does. Czasami rozumiemy swój region dużo lepiej od stanu robi. Such things can make life difficult for people in the region. Takie rzeczy mogą utrudniać życie ludziom w regionie. However, which region in the world does not have problems? Jednakże, który region na świecie nie ma kłopoty? My own region has turned itself around in the last 30 years. Mój własny region odwrócił to za zeszłych 30 lat. Their approach to the individual states in the region is different. Ich podejście do pojedynczych państw w regionie różni się. And the region is so important for the world now. I region jest tak ważny dla świata teraz. As a result, he has taken on more staff in the region. W efekcie, przyjął więcej personelu w regionie. Food turned out to be an issue in the whole region. Jedzenie okazało się być wydaniem w całym regionie. Most of them are only available by region in some countries. Większość z nich jest tylko dostępna przez region w jakichś krajach. "We will also continue to support our other friends in the region." "Również będziemy kontynuować wsparcie naszych innych przyjaciół w regionie." But he had other knowledge of the region as well. Ale miał inną wiedzę o regionie też. You do some changes for your project in the development region. Robisz jakieś zmiany dla swojego projektu w regionie rozwoju. The current population in the region is over million. Obecna populacja w regionie jest ponad milion. The political administration of the region is through the local government system. Polityczny rząd regionu jest przez lokalny system rządów. The region had a population about of 300 people before 1974. Region miał ludność około z 300 ludzi przed 1974. He is likely to have died in the region before 1760. On ma duże szanse zginąć podczas regionu przed 1760. The region had a population of million people in 2011. Region miał ludność milion ludzi w 2011. Each part of the region has got its own history. Każda część regionu ma swoją własną historię. The region is home to more than three million people. Region jest domem aby więcej niż trzy milion ludzi. In the 90s, he went to the region several times again. W 90 s, poszedł do regionu kilkakrotnie jeszcze raz. Young people try to leave the region right after high school. Młodzi ludzie próbować odjechać z regionu tuż liceum. How strong will the police force be in your region? Jak silna wola służby policyjne być w twoim regionie? Little to no work to be found in the region. Mało do żadnej pracy być uważanym za w granicach. A region may not have more than one of the same building. Region nie może mieć więcej niż jeden z takiego samego budynku. Uwaga: Tłumaczenia dodatkowych przykładów nie były weryfikowane przez naszych lektorów - mogą zawierać błędy. Na początku 2003 roku wybuchł konflikt w Darfurze położonym w zachodniej części Sudanu. Stanowiące większość w tym regionie ludy murzyńskie zażądały dla siebie podobnych praw które przysługiwały ludności arabskiej. Dwie główne siły rebelianckie: Armia Wyzwolenia Sudanu (Sudan People's Liberation Army/Movement- SLA/M) oraz Ruch Sprawiedliwości i Równości (Justice and Equality Movement - JEM) oskarżyły rząd w Chartumie o faworyzowanie arabskich nomadów kosztem murzyńskich rolników. Do walk z rebeliantami rząd w Chartumie zrekrutował składającą się głównie z Arabów armię Dżandżałidów (Janjaweed). Według szacunków ONZ od 2003 r. w Darfurze zginęło co najmniej 300 000 ludzi, a 2,7 miliona osób opuściło swoje domostwa uciekając przede wszystkim do pobliskiego Czadu. Jan Egeland, były Zastępca Sekretarza Generalnego NZ ds. Humanitarnych, nazwał Darfur największym kryzysem humanitarnym współczesnych czasów. Rozmowy pokojowe między walczącymi stronami w Darfurze toczą się już od 2003 roku. Pewna szansa na rozwiązanie konfliktu w Darfurze pojawiła się 9 listopada 2004 r. Rząd i siły rebelianckie podpisały w Abuja w Nigerii dwa protokoły dotyczące polepszenia sytuacji humanitarnej i bezpieczeństwa w Darfurze. Podejmowane przez Unię Afrykańską oraz międzynarodowych partnerów, w tym ONZ, próby zmierzające do rozwiązania konfliktu zakończyły się podpisaniem 5 maja 2006 roku porozumienia pokojowego (Darfur Peace Agreement - DPA). Mimo iż w rozmowach pokojowych uczestniczyły wszystkie strony konfliktu, porozumienie podpisał tylko rząd Sudanu oraz jedna z frakcji Armii Wyzwolenia Sudanu (Sudan Liberation Movement /Army). Porozumienie poruszało takie kwestie jak podział władzy i dóbr, zawieszenie broni, czy bezpieczeństwo. Pomimo podpisania porozumienia pokojowego w 2006 r. sytuacja w Darfurze nie uległa poprawie. W pierwszych tygodniach po zawarciu pokoju doszło do starć między sygnatariuszami porozumienia, a jego przeciwnikami. Codziennością stały się ataki na ludność cywilną, personel misji humanitarnych oraz żołnierzy sił pokojowych. Utrudniały one dostarczanie pomocy co najmniej 250 tysiącom osób. W lutym 2010 r. w Chartumie podpisano kolejne porozumienie w sprawie wstrzymania ognia w Darfurze. Tym razem sygnatariuszem był, obok rządu sudańskiego, przywódca rebelianckiego Ruchu Sprawiedliwości i Równości. Jednak już w maju, po zerwanych negocjacjach, konflikt znów się nasilił. W samym tylko grudniu 2010 r. z Darfuru uciekło 45 000 osób. Narody Zjednoczone we współpracy z organizacjami pozarządowymi od lat prowadzą operacje humanitarne w Darfurze. Jednak toczące się walki utrudniają dostarczanie pomocy do niektórych obszarów Darfuru. W 2009 r. prezydent Sudanu – Omar al-Bashir – został oskarżony o współudział w ludobójstwie. Międzynarodowy Trybunał Karny wydał nakaz jego aresztowania. W odwecie za oskarżenie, prezydent Sudanu zdecydował o wydaleniu z kraju pracowników humanitarnych organizacji pozarządowych. Jeszcze w lutym 2009 r. na terenie Sudanu działało 137 takich organizacji, podczas gdy w październiku 2010 r. liczba ta zmniejszyła się do 66. Miliony ludzi zostało pozbawionych żywności, wody i opieki medycznej. W październiku 2010 r. Światowy Program Żywnościowy pomagał około 93% potrzebującym. Miesiąc później pomoc docierała już tylko do 87% ludności darfurskiej. 17 stycznia 2007 r. przedstawicielstwa agend NZ mieszczących się w Sudanie podpisały Wspólne oświadczenie w sprawie Darfuru, w którym zwracają uwagę na tragiczną sytuację w rejonie Darfuru, przemoc wobec pracowników humanitarnych i pilną potrzebę poprawy bezpieczeństwa ludności cywilnej. 31 lipca 2007 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ uchwaliła rezolucję S/RES/1769 na mocy której utworzona została misja pokojowa w Darfurze - African Union/UN Hybrid operation in Darfur (UNAMID). UNAMID odpowiada za ochronę ludności cywilnej, dostarczanie pomocy humanitarnej i kontrolowanie sytuacji w Darfurze. Po przeprowadzeniu wielu rozmów z rządem Sudanu, w 2011 r. rozpoczęła się operacja tymczasowa, „Spring Basket”, której celem jest zabezpieczenie przez żołnierzy UNAMID dostępu pracowników humanitarnych do tych części Darfuru, do których dostęp jest niemożliwy lub utrudniony. 14 lipca 2011 r. w Doha podpisano kolejne porozumienie - Doha Document for Peace in Darfur (DDPD) - między rządem Sudanu a Ruchem Sprawiedliwości i Wolności (Liberation and Justice Movement - LJM), w którym strony zobowiązały się do wypracowania podstawowych założeń trwałego zawieszenia broni i całościowego porozumienia pokojowego. Rada Bezpieczeństwa ONZ przedłużyła mandat UNAMID. Sytuacja wciąż nie jest ustabilizowana. 1,8 miliona osób wewnętrznie przesiedlonych nie wróciło do swoich domostw. „Pokój musi nastąpić już teraz, ponieważ mieszkańcy Darfuru cierpieli zbyt wiele i zbyt długo” - powiedział Ibrahim Gambari, szef UNAMIDu. Zobacz również: Wspólne oświadczenie w sprawie Darfuru

region w zachodniej części sudanu